Mosaic Workshop – June 22
In this workshop, we worked with mosaic pieces — but more than that, we worked with parts of ourselves. The space was filled with silence, stories, and deep emotions. For many, the act of placing mosaic pieces touched something deeper memories of home, roots, and the feeling of being both broken and whole.
One participant came in searching for herself. She used the mosaic as a metaphor: slowly exploring what belongs to her and what doesn’t. What do I want to carry with me? What can I leave behind? Halfway through, she had to stop her artwork wasn’t “done.” But the next morning she messaged:
“I woke up, looked at my artwork, and realized: this is it. It’s not perfect, something is missing and that’s exactly why it feels like me.”
So much wisdom in one sentence.
Another participant shared how he started to organize the chaos inside of him. He found calm in placing the pieces, as if shaping his inner world again not to make it perfect, but to make it whole.
Mosaic as a mirror. As healing. As a way home. Thank you to everyone who joined.
کارگاه موزاییک – ۲۲ ژوئن
در این کارگاه با تکه‌های موزاییک کار کردیم، اما در واقع بیشتر با تکه‌هایی از خودمان کار کردیم. فضا پر از سکوت، داستان و احساسات عمیق بود. برای بسیاری، کار با موزاییک چیزی عمیق‌تر را لمس کرد — خاطرات خانه، ریشه‌ها، و حس شکسته و در عین حال کامل بودن.
یکی از شرکت‌کنندگان با این نیت آمده بود که خودش را دوباره پیدا کند. او از موزاییک به عنوان یک استعاره استفاده کرد: قطعه‌به‌قطعه کشف کردن آنچه که متعلق به اوست و آنچه که نیست. چی رو می‌خوام با خودم حمل کنم؟ چی رو می‌تونم رها کنم؟ وسط راه مجبور شد کارش رو رها کنه، هنوز “تمام” نشده بود. ولی صبح روز بعد پیام داد:
“صبح بیدار شدم، به کارم نگاه کردم و حس کردم: این خودشه. کامل نیست، یه چیزی کم داره — و دقیقاً به همین دلیله که حس می‌کنم این خودمم.”
چقدر خرد در یک جمله.
شرکت‌کننده‌ی دیگری گفت که چطور شروع کرد به سامان دادن تکه‌های درونش. آرامش را در کنار هم چیدن تکه‌ها پیدا کرد، انگار داشت دنیای درونش رو دوباره شکل می‌داد. نه برای کامل بودن، بلکه برای یکپارچه بودن.
موزاییک به‌عنوان آینه. به‌عنوان ابزاری برای شفا. به‌عنوان راهی به سوی خانه. سپاس از همه‌ی کسانی که با ما بودند.
